Laurka

Nazywam się Graham Masterton i jestem pisarzem bardzo poważanym w Polsce, dlatego przygotuję moim polskim fanom laurkę w postaci książki. Żeby było im miło, treść powieści poprzetykam informacjami na temat Polski, jej historii, rzucę parę znaczących dla kraju nazwisk. Zaszpanuję znajomością Warszawy i faktów z powstania. I – teraz będzie najlepsze – nadam bohaterom nazwiska znanych Polaków!

Tak to widzę. Mowa o Dziecku ciemności, jakby ktoś nie wiedział. Z pewnością Masterton miał wobec nas intencje jak najserdeczniejsze, jednak ci, którzy znają powieść, pewnie przyznają mi rację, że wyszło groteskowo. Zwłaszcza ten pomysł z nazwiskami... Czytelnikom spoza naszego kraju będzie to wisiało luźnym kalafiorem, ale Polak poczuje się dziwnie czytając, że na przykład Rej runął twarzą w cuchnące

ścieki. To już można było całkowicie pojechać po bandzie i nazwać postać Wojtyła albo Popiełuszko. Toć nazwisko papieża rodaka jest dużo bliższe sercu „statystycznego Polaka” niż jakiś tam Rej (choć mając na uwadze wiedzę, którą dysponują obecnie nastolatki, większość pewnie nawet by nie wiedziała, że ktoś o nazwisku Rej miał dla polskiej kultury jakiekolwiek znaczenie).

Trochę przykro było mi też z powodu wizerunku Polski, jaki w powieści wykreował Masterton. Zasyfione miasta i wsie z polami malowanymi zbożem rozmaitem. Nasza ojczyzna w Dziecku ciemności przypomina – nie przymierzając – Ukrainę. Przynajmniej ja miałem takie skojarzenia. A przecież my, dumni Polacy, nie chcemy być widziani na równi z Ukrainą! Przykro, bo przykro, ale czy patrząc prawdzie w oczy Masterton tak bardzo minął się z prawdą o Polsce? W jednym za to grubo przesadził. Mam na myśli protest robotników z powodu strachu przed diabłem. No błagam...

Autor co i rusz nawiązuje do sytuacji Polaków podczas wojny. Widać wyraźnie, że to również zabieg ku pokrzepieniu serc. Jednak te nieśmiałe wyrazy uznania brzmiały mi tak, jakby podziwiał nie walczących o Warszawę powstańców a mrówki odbudowujące rozdeptany kopiec.

Hu hu, jakie te mrówki zdolne i pracowite. Ho ho, jacy ci Polacy dzielni.

Abstrahując od kwestii łechtania nas przez mistrza Mastertona, stwierdzam, że Dziecko ciemności nie jest aż tak strasznie złą powieścią. Fakt, zdarzały się autorowi lepsze oraz dużo lepsze pozycje, ale tutaj nie ma tragedii. Czytało się trochę długo, lecz miło – a im dalej, tym ciekawiej. Odrobinę irytował mnie pałętający się tu i tam wątek łotra Zboińskiego. Wydaje mi się, że to miał być wypychacz i guma niepotrzebnie rozciągająca fabułę.

Podobał mi się za to przewrotny pomysł z uzależnieniem potwora od religii.

Czy udała się laurka? W dużej mierze tak, bo trudno nie dostrzec, że Masterton się merytorycznie przyłożył do pisania o Polsce. Jednak prawda jest taka, że nam – Polakom – się nigdy nie dogodzi. Zawsze mamy jakieś ale, choćby nie wiem, jak nas hołubiono. Rzadko potrafimy cokolwiek docenić. Stąd właśnie taki wstęp w moim wpisie ;)

P.S. Tak zajęło mnie rozwodzenie się na temat kwestii polskiej w powieści, że nie napisałem nic o fabule. Więc gwoli zasady: podczas budowy hotelu w Warszawie zostaje obudzone z letargu monstrum, które morduje potomków powstańców. Sprawą zajmuje się polski detektyw, potem oddzielnie amerykański i tak to się wszystko potem ciekawie kręci. I już.